Page 275

Revista Historia Militar Extra 1 2018

274 IVÁN CURTO ADRADOS han perpetrado sin vergüenza alguna, e incluso contra las siervas de Dios. Qué puedo deciros sobre la avaricia, el robo y la venganza, cuando está más claro que el día lo mucho que estos crímenes han aumentado en todos los lugares, siendo su vivo testimonio las gentes despojadas”13. Aunque Alcuino no hizo referencias explícitas a los Textos Sagrados, las interpretaciones de los Santos Padres u otros antecedentes para sustentar intelectualmente su reprimenda, el Eboracense estuvo lejos de ser el primer autor cristiano en establecer una correlación entre la progresión de un mal –i.e. una guerra– y la voluntad divina;14 o en afirmar que los paganos actuaban como instrumentos de Dios15. Es más, el germen de toda la concepción que presentó a las gentes del norte como el brazo ejecutor de la venganza celestial estuvo en las profecías escatológicas de Jeremías y Ezequiel, las cuales anunciaban con claridad la llegada de grandes calamidades procedentes del Septentrión: 13  Traducción del autor. “Ecce trecentis et quinquaginta ferme annis, quod nos nostrique patres huius pulcherrime patrie incole fuimus, et numquam talis terror prius apparuit in Brittannia, ueluti modo a pagana gente perpessi sumus, nec eiusmodi nauigium fieri posse putabatur. Ecce ecclesia Sancti Cudberhti sacerdotum Dei sanguine aspersa, omnibus spoliata ornamentis, locus cunctis in Brittannia uenerabilior, paganis gentibus datur ad depredandum. Et ubi primum post discessum sancti Paulini ab Euboracia christiana religio in nostra gente sumpsit initium, ibi miserie et calamitatis coepit exordium. Quis hoc non timet? Quis hoc quasi captam patriam non plangit?...Attentius considerate, fratres, et diligentissime perspicite, ne forte hoc inconsuetum et inauditum malum aliqua inauditi mali consuetudine promeretur. Non dico, quod fornicationes peccata prius non essent in populo. Sed a diebus Aelfwaldi regis fornicationes adulteria et incestus inundauerunt super terram, ita ut absque omni uerecundia etiam et in ancillis Deo dicatis hec peccata perpetrabantur. Quid dicam de auaritia rapinis et uiolentis iudiciis? Dum luce clarius constat, quantum ubique hec crimina succreuerunt et populus testatur spoliatus”. Monumenta Germaniae Historica, Epistolae, IV. Karolini Aevi, II, 1895, pp. 42-43 (carta de Alcuino, nº 16, año 793). A pesar del testimonio de Alcuino y el relato de los autores de las Crónicas Anglosajonas, es posible que la vida religiosa en la comunidad de Lindisfarne continuara durante el siglo IX. Los monjes parecen haber permanecido en la isla hasta tiempos del obispo Ecgred (830-845), cuando partieron llevando consigo la reliquia del cuerpo de San Cuthbert con destino a Norham. No obstante, se cree que volvieron poco después, ya que el cuerpo del santo estaba de nuevo en Lindisfarne antes de que la comunidad se marchase de nuevo ca. 875. South, Ted J. ed.: Historia de Sancto Cuthberto. D.S. Brewer, Cambridge, 2002, pp. 49-59. 14  “Sic etiam tempora ipsa bellorum, sicut in eius arbitrio est iustoque iudicio et misericordia uel atterere uel consolari genus humanum, ut alia citius, alia tardius finiantur”. San Agustín, De Civitate Dei, Libro V, 22. 15  Beda ya estableció paralelismos entre las primeras invasiones bárbaras y II Reyes 24: 1-4: “Siquidem, ut breuiter dicam, accensus manibus paganorum ignis, iustas de sceleribus populi Dei ultiones expetiit, non illius inpar qui quondam a Chaldaeis succensus, Hierosolymorum moenia, immo aedificia cuncta consumsit. Sic enim et hic agente impio uictore, immo disponente iusto Iudice, proximas quasque ciuitates agrosque depopulans, ab orientali mari usque ad occidentale, nullo prohibente, suum continuauit incendium, totamque prope insulae pereuntis superficiem obtexit”. Beda el Venerable, Historiam ecclesiasticam gentis Anglorum, Libro I, 15. Revista de Historia Militar, I extraordinario de 2018, pp. 274-300. ISSN: 0482-5748


Revista Historia Militar Extra 1 2018
To see the actual publication please follow the link above